Αμφιλοχία

Η Αμφιλοχία λοιπόν… Η νύμφη του Αμβρακικού... Η πρωτεύουσα του Βάλτου… Ο παλιός Καρβασαράς…
Ο παλιός Καρβασαράς μετονομάστηκε μόλις το 1908 σε Αμφιλοχία και για το λόγο αυτό στη συνείδηση των κατοίκων επικρατούν και τα δύο ονόματα.

Τόπος κατοικημένος από αρχαία χρόνια αιχμαλωτίζει τον επισκέπτη καταρχήν με τη φυσική ομορφιά του. Τα μνημειώδους αρχιτεκτονικής τείχη της αρχαίας ακρόπολης της Λιμναίας, άλλωστε, στα νοτιοανατολικά της πόλης και σε απόσταση μόλις 2 χλμ. από το κέντρο, αποτελούν καταφανείς μαρτυρίες κατοίκησης και έντονης ανάπτυξης της περιοχής.
H πόλη απέχει από την Αθήνα 314 χλμ. και αποτελεί κομβικό οδικό σημείο της Δυτικής Ελλάδας, αφού από την περιοχή διέρχονται όσοι κατευθύνονται οδικώς από τη Νότια και Κεντρική Ελλάδα προς την Ήπειρο, τη Λευκάδα και την Κέρκυρα.

Το πρώτο που παρατηρεί κανείς, είναι η αρχιτεκτονική της πόλης. Η Αμφιλοχία απλώνεται, αμφιθεατρικά δομημένη, ανάμεσα σε δύο λόφους στο μυχό του Αμβρακικού κόλπου, στεφανώνεται δε και από ένα μικρό δασύλλιο.
Η πόλη, ωστόσο, είναι γεμάτη από στενά δρομάκια, σοκάκια και γραφικά στενά, τα οποία μεταφέρουν τον επισκέπτη σε παλαιότερες εποχές, καθώς περπατά ανάμεσα σε κτίσματα  που στέκουν 100 και πλέον χρόνια. Στις γειτονιές της Αμφιλοχίας κυριαρχούν η πελεκητή πέτρα και το κεραμίδι, αν και οι σύγχρονες οικοδομικές κατασκευές τα τελευταία χρόνια «απειλούν» να υπερκεράσουν την παλιά αρχιτεκτονική της πόλης.
Πάντως, όπου κι γυρίσει κανείς το βλέμμα του απ’ οποιοδήποτε σημείο της Αμφιλοχίας, απολαμβάνει το γαλάζιο της θάλασσας και το πράσινο της φύσης.

Το κλίμα της πόλης είναι μάλλον υγρό. Οι εναλλαγές των εποχών συνεχίζουν τους κανονικούς ρυθμούς, χωρίς να έχουν παρεμβληθεί τα φαινόμενα των μεγαλουπόλεων, τα οποία έχουν διαταράξει τη φυσική συνέχεια.
Τους καλοκαιρινούς μήνες τα βράδια στην Αμφιλοχία φωτίζονται από τη λάμψη του φωσφόρου. Το σκουροπράσινο πρωινό χρώμα της θάλασσας, τις βραδινές ώρες μετατρέπεται σε γαλαζοπράσινες φλόγες, οι οποίες φωτίζουν τα νερά. Αρκεί ένας κυματισμός ή κάποιο βότσαλο να ταράξει το νήνεμο πλάτωμα του όρμου της Αμφιλοχίας, για να γεμίσει με αχτιδωτές λάμψεις...
Το φαινόμενο οφείλεται σε συγκέντρωση ζωοπλαγκτόν στον όρμο, το οποίο σε επαφή με το οξυγόνο της ατμόσφαιρας δημιουργεί αυτούς τους λαμπυρισμούς, γνωστό στους ντόπιους με το όνομα φώσφορος. Το φαινόμενο έλκει το ενδιαφέρον τόσο των ντόπιων, όσο και των επισκεπτών. Οι ντόπιοι με μεγάλη περηφάνια θα παρουσιάσουν στον επισκέπτη το φαινόμενο του φωσφόρου, ως μοναδικό στην Ευρώπη και σπάνιο σε παγκόσμια κλίμακα.
Η φιλοξενία των Αμφιλοχιωτών δε σταματά όμως εκεί. Οι επισκέπτες θα νιώσουν πολύ γρήγορα πως βρίσκονται σε τόπο οικείο. Σύντομα θα "μυηθούν" και στο ιδιάζον αμφιλοχιώτικο χιούμορ, χαρακτηριστικό για την καυστικότητα και την πρωτοτυπία του. Σπανίως οι ντόπιοι καλούν ο ένας τον άλλο με το όνομά του. Συνηθισμένη είναι η χρήση παρατσουκλιών που τους ακολουθεί για όλη τους τη ζωή, αποτέλεσμα επίσης του χιούμορ των κατοίκων.
Η Αμφιλοχία λοιπόν… Η νύμφη του Αμβρακικού... Η πρωτεύουσα του Βάλτου… μα πάνω απ’ όλα η δική μου Αμφιλοχία. Πώς να χωρέσει σε λίγες γραμμές, σε κάποιες σελίδες ή σε μερικές φωτογραφίες;